صفاي اشك 

          وفاي غم

 ذنده گي به من اموخت كه چگونه گريه كنم ولي گريه به من نياموخت كه چگونه ذنده گي كنم ؛ تو نيز به من اموختي كه چگونه ترا دوستت بدارم ولي به من نياموختي كه چگونه !!!!

 مي دانم روزي با تن خسته وخيس ؛ سواربرقطرات درشت باران برناودانهاي چشمم فرود مي ايي درميان انبوه مژگانم ميزبان خواهم بود ودران لحظه چشمانم رابراي هميشه مي بندم تاديگر دوريت را خس نكنم

من نشاني از توندارم ولي نشاني ام را به تو مي نوسم

درعصرهاي انتظارحوالي بي كسي قدم بگذار خيابان

غربت را پيدا كن كلبه غربي من انجا است كناربيد مجنون

خزان زده وكنارمرداب ارزوهاي رنگي ام و واريد كوچه

پي كوچه هاي تنهاي شو دركلبه را باز كن به سراغ بغض

خيس پنجره برو حرير غمش را كنار بزن مرا انجا مي يابي

اگريه روز شاد بودي اروم بخند تا غم ها بيدا نشه ؛ واگر يه غمگين شدي اروم گريه كن تاشادي ها ناميدنشه

گاهي يك لب خند انقدر عميق مي شود كه گريه مي كنم

گاهي يك نغمه انقدر دست نيا فتني ميشود كه باان ذنده گي مي كنم

گاهي يك نگاه چنان سنگين مي شود كه چشمامان رهايش نمي كند

گاهي يك عشق چنان ماندگارمي شود كه رهايش نمي كنم

 شناسنامه ذنده گي:

شهرت :اواره

نام : رنج

نام پدر :مشقت

نام مادر سلطان غم ها

نام همسر : گريه

محل صدور : دونيايي فراموش شده گان

شغل : ولگردي

محل كار :شركت نااميدي

دين :يهود

محل سكونت : شهرمكافات

محكوميت : عشق

گروه خون : نفت سياه

ادرس : خيابان بدبختي

كوچه تنهايي

 ميشه مثل يك اشك بعضي ها را از چشم ات بيندازي

ولي هيج وقت نمي توني جلو ي اشكي را بگري كه با رفتن بعضي ها از چشمت جاري مشه

توصه :

ذنده گي يك هنر نقاشي است بدون استفاده از پاك كن سعي كن هميشه طوري زنده گي كني

كه وقتي كه به گذشته برمي گردي نيازي به پاك كن نداشته باشي

های                                  (مهران) ا

چک چک             ای شکوه              ا ی طینن         خا لق د ا د

اشکهایت                                    بی پا یا ن                                 یاد گاری

را از پشت                                                                                   تو نهفته 

دیوار های                                                                                    د رسکوت

زمان می                                                                                  هر انچه که

شنوم که                                                                                 و می شنوم

چه معصو                                                                        که توشکسته

مانه د ر                                                                       هران  چه

کنح سکوت                                                            من  مشکنم

شب برای                                                    بی گو که

ستاره ها                                               به  اسمان

ساز دلتنگی                                 من مشنوم

می زنی ، و               دل انگیز

ای  شکوه     ا ی طنین

بی پایان

دلم گم کرده راهش را  ، وچشمانم نگاه اش را ،  شبه اسمانی که ، شبی گم کرده ماه اش را

نوشته شده توسط  :  خالقداد (مهران) محصل سال سوم{اکادمی ملی نظامی}ا م ا

سال 1390/4/18 روز شنبه ساعت 7:09

نظریات خود را به ایمیل ادر زیل با ما شریگ سازید mehran98@live.com..ایمیل ادرس
لینک می خواهی به صفحه (درباره مالیستان کیلیک نماید) خیلی خوب

شاگردی از استادش پرسید: عشق چست؟

استاد در جواب گفت:به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاوراما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی
شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت.استاد پرسید:چه آوردی؟ و شاگرد با حسرت جواب داد:هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم

استاد گفت: عشق یعنی همین

شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست؟

استاد به سخن آمد که:به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی

شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت. استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت:به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم

استاد باز گفت:ازدواج هم یعنی همین